ปัญหาของจินตนาการ

บทความทั้งหมดตัดมาจากหนังสือชื่อ "อัจฉริยะสร้างสุข" โดย หนูดี วนิษา เรช เห็นว่าดี เลยตัดมาให้อ่าน ขออนุญาติไว้ตรงนี้เลยนะครับ

"ผมมีปัญหาเป็นพันๆ เรื่องในชีวิต ซึ่งส่วนใหญ่ไม่เคยเกิดขึ้นจริงๆเลย" มาร์ค ทเวน

ปัญหาของการจินตนาการมีข้อเดียวคือ เราไม่รู้ว่าจะหยุดใช้เขาเมื่อใด ชีวิตของมนุษย์ส่วนใหญ่จึงเหมือนตกอยู่ในคำสาป คือ ถูกจองจำอยู่ในโลกของจินตนาการอันน่ากลัว เช่น ฉันจะล้มละลาย ฉันจะโดนทิ้ง ฉันจะไม่มีเพื่อน

ฉันจะต้องรู้สึกไร้ค่าหากฉันสูญเสียสิ่งนี้ไป ฉันจะ ฉันจะ ฉันจะ...ซึ่งเกินกว่าครึ่งของสิ่งที่เราจินตนาการไว้ จะไม่มีวันเกิดขึ้นเลยในชีวิต

เหมือนที่ฮาร์ฟ เอ็คเคอร์ นักเขียนด้านการเงินเคยเขียนไว้น่าสนใจมากว่า "สมองของคุณคือนักเขียนบทละครน้ำเน่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ มันสร้างเรื่องเหลือเชื่อขึ้นมามากมาย โดยวนเวียนอยู่กับเรื่องเศร้าโศกและหายนะ เรื่องของสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นและไม่มีวันเกิดขึ้นเลย"

สัตว์ที่เราดูถูกว่ามี 'สมองชั้นต่ำ' ไม่เห็นมันมีปัญหาวุ่นวายใจอะไร มันไม่จินตนาการเรื่องโหดร้ายมาเฆี่ยนตีตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างพวกเรา ดูๆไปแล้วพวกมันช่วงมีชีวิตที่เรียบง่าย ไม่รุงรังทางสมอง และใช้ชีวิตพอเพียงอย่างที่พวกเราหลายคนปรารถนาทีเดียว

ลองดูกระรอกก่อนถึงฤดูหนาวสิคะ ทุกตัวจะพากันสะสมลูกสน ลูกนัท ไปฝังดินไว้ โดยทำหน้าที่อย่างเคร่งครัด ไม่เสียเวลาคิดเรื่องไร้สาระ เช่น ฉันเป็นกระรอกที่ซึมเศร้าเสียเหลือเกิน ดังนั้นฉันจะไม่สะสมลูกนัท หรือฉันช่างเป็นกระรอกที่ไร้ค่า ฉันรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงที่จะออกไปเอาลูกนัทมาฝังดินไว้กินหน้าหนาว

ทำไมมนุษย์ซึ่งมีสมองอันมหัศจรรย์จึงใช้ระบบจินตนาการผิดพลาด และปล่อยให้ระบบนี้หวนมาทำร้ายตัวเองได้อย่างน่ากลัวที่สุด ทำไมเราจึงปล่อยให้ตัวเองเป็นทุกข์และถูกจองจำอยู่ในโลกแห่งจินตนาการอันน่าสะพรึงกลัว นี่เป็นเรื่องที่นักวิทยาศาสตร์สนใจหาข้อมูลอยู่ทุกวันนี้